Shore Jigging «Με Πλάνεψαν οι Πλάνοι»

Άντε πάλι τα ίδια. Ξανά στην πρίζα.
Εδώ που τα λέμε, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μονίμως στην πρίζα σε ότι αφορά το αγαπημένο μας χόμπι.

Κάθε φορά, κάποιος ή κάτι, ένα άρθρο σε ένα περιοδικό ή μία φωτογραφία στο ίντερνετ, μία συζήτηση με ένα φίλο ή ένα τυχαίο γεγονός σε βάζουν στο ‘λούκι’ και σε πιάνει κάτι λες και σε δάγκωσε σκύλος και σε κόλλησε λύσσα.
Αυτή την φορά ήταν το shore jigging.
Από μία περιήγηση στο ίντερντ και ιδικά από ένα βίντεο ενός ιάπωνα που έκανε αυτή την τεχνική και τραβούσε ένα μεγάλο ψάρι, θυμάμαι είχα και τον ήχο ανοιχτό και ακούγονταν τα φρένα να ουρλιάζουν, κάτι το γεγονός ότι σε κάποιους τόπους που ψαρεύω έχει αρκετά σημεία με βαθιά νερά, κάτι κάποιες συλλήψεις από συγκεκριμένα είδη ψαριών που μαρτυρούσαν ότι υπάρχει ‘θέμα’ και το σπουδαιότερο, η προσδοκία μιας μάχης με ένα μεγάλο αντίπαλο, όλα με οδηγούσαν καθιστώντας με ανίκανο να αντισταθώ στο
να ακολουθήσω την νέα πρόκληση.

Έτσι άρχισα να ψάχνω και να μαζεύω πληροφορίες για το shore jigging.
Από τις πρώτες μου κιόλας εξορμήσεις αυτή η τεχνική άνοιξε νέους ορίζοντες για εμένα και με ταξίδεψε σε νέα μονοπάτια, με ψάρια που η σύλληψη τους φάνταζε αν όχι ακατόρθωτη, τουλάχιστον αρκετά δύσκολη με άλλη παράκτια τεχνική.
Αυτό ήταν: ‘με πλάνεψαν οι πλάνοι’.
Για εμένα αυτό το ταξίδι στον όμορφο κόσμο του shore jigging ξεκίνησε πριν από μερικούς μήνες και αφού ήρθε και όπως φαίνεται θα μείνει, θα το συνεχίσουμε μαζί.
Και πιστέψτε με, για όσους ακολουθήσουν, οι συγκινήσεις θα είναι αρκετές ενώ, η αδρεναλίνη θα βρίσκεται στα ύψη σε κάθε σας εξόρμηση, όχι μόνο από την σύλληψη κάποιου ψαριού, αλλά και από την προσμονή που θα νιώθετε κάθε φορά που θα ‘τραβάτε’ και θα ‘χτυπάτε’ τα jig μέσα στη θάλασσα.

Μια πρώτη προσέγγιση

Το shore jigging ή jigging από την ακτή, δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια μας να δώσουμε κίνηση σε βαριά μεταλλικά τεχνητά δολώματα – τους πλάνους.

Ενα είδος jigging έχουμε και στο spinning. Το βάρος όμως των τεχνητών και τα είδη των ψαριών στα οποία στοχεύουμε, μας υποχρεώνουν να χρησιμοποιούμε διαφορετικό εξοπλισμό και να ψάχνουμε συγκεκριμένους τόπους με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (όπως για παράδειγμα το μεγάλο βάθος) για να ψαρέψουμε.
Αν και πολύ νέος σαν όρος, δεν είναι νέα σαν τεχνική. Είναι θα μπορούσε κάποιος να πει μία υβριδική κατάσταση μεταξύ του vertical jigging που γίνεται από βάρκα και του spinning, heavy spinning, plugging ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Αν θέλαμε να το πάμε ακόμη πιο μακριά θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι το ψάρεμα της ζόκας. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Άσχετα από που ξεκίνησε, το αποτέλεσμα είναι ότι μεγάλες εταιρίες του χώρου ανέπτυξαν και εξέλιξαν κατάλληλα προϊόντα για την τεχνική αυτή. Την αρχή έκαναν οι Ιάπωνες οι Ταϊβανέζοι και λοιποί ασιάτες. Σιγά σιγά όμως η τεχνική αποκτά φίλους και στην Ευρώπη και δεν θα περιμένουμε πολύ για να δούμε στην ευρωπαϊκή αγορά εξειδικευμένα προϊόντα.

Πιστεύω ότι δύο μεγάλα πλεονεκτήματα αυτής της τεχνικής είναι. Πρώτον το ότι ο παράκτιος ψαράς απευθύνεται σε ψάρια σεβαστού μεγέθους και δύναμης τα οποία δεν είναι εύκολο να ‘βγουν’ με άλλες τεχνικές. Δεύτερον, είναι σχετικά εύκολο να την μάθει κανείς σε αντίθεση για παράδειγμα με το light ή το medium spinning. Το τελευταίο σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι σαν τεχνική δεν έχει και αυτή τις ιδιαιτερότητες της και τα μυστικά της.

Από την άλλη όμως, μπορώ να αναφέρω δύο μεγάλα μειονεκτήματα. Πρώτον, είναι πολύ κουραστική και σκληρή (αν μου επιτρέπεται ο όρος) σαν τεχνική εάν θέλουμε να την κάνουμε σωστά. Δεν είναι αμελητέος ο πόνος στο μπράτσο, τον ώμο, τον καρπό που μετά από πολύωρα ψάρεμα μπορεί να κρατήσει και μέρες. Δεύτερον, μπορεί να γίνει επικίνδυνη και θέλει ιδιαίτερη προσοχή αφού κάποιοι πιθανοί τόποι ‘συνάντησης’ είναι απόκρημνα σημεία, κοφτερά βράχια βαθιά νερά.

Η πρώτη επιτυχημένη αποτυχία

Αφού λοιπόν φρόντισα να στήσω τον εξοπλισμό μου καλάμι, μηχανισμό, πλάνους και ότι άλλο ήταν απαραίτητο, άρχισα να κάνω τις πρώτες δοκιμές σε ένα βαθύ λιμάνι της Αττικής. Οι πρώτες εντυπώσεις δεν ήταν θετικές, τουλάχιστον για εμένα. Αρκετά κουραστική και επίπονη, αλλά κάθε αρχή και δύσκολη.

Όσο έκανα τις δοκιμές μου και μελετούσα την τεχνική στο μυαλό μου έρχονταν τα μεγάλα μανάλια που σουλατσάριζαν στο λιμάνι του Καστελλίου στην Κρήτη και θεώρησα ότι ήταν το καλύτερο μέρος για να πάρω το βάπτισμα του πυρός, στις καλοκαιρινές μου διακοπές. Κάθε χρόνο τα άτιμα χάλαγαν την ψαρεύτρα μου, όταν πέρναγαν από μπροστά μου σαν τορπίλες και έδιωχναν τα ψάρια που μαλάγρωνα για να ψαρέψω εγγλέζικο, ενώ φέτος που κατέβηκα με τα κατάλληλα όπλα ήταν άφαντα.

Άρχισα λοιπόν να ψάχνω για κάβους με βαθιά νερά και αυτό στην Κρήτη δεν ήταν δύσκολο. Ένα ωραίο μέρος με απότομα κοφτά νερά με βάθος περίπου τριάντα μέτρα, ήταν το πρώτο σημείο που επέλεξα για να αρχίσω να πετάω τους πλάνους μου. Ήταν το ιδανικότερο μέρος για ένα καλοκαιρινό ψάρεμα με αυτή την τεχνική αφού τα ψηλά βράχια που σηκώνονταν πίσω μου με προφύλασσαν από τον ήλιο ενώ ήταν και γνωστό πέρασμα για μεγάλα μαγιάτικα και συναγρίδες.

Στην πρώτη απόπειρα για να στείλω τον πλάνο στη θάλασσα το νήμα μπερδεύει, σπάει το παράμαλλο και χάνω το όμορφο τεχνητό που μου είχε γυαλίσει στο μάτι θεωρώντας ότι θα άρεσε το ίδιο και στα ψάρια. Ξεμπερδεύω το νήμα και δένω έναν άλλο πλάνο, ήταν ο δεύτερος που είχα ξεχωρίσει ανάμεσα από τους υπόλοιπους, μπλε χρωματισμός με σκούρα ράχη και αντανακλάσεις της ίδιας απόχρωσης, θύμιζε δηλαδή ένα λαχταριστό σαρδελάκι. Ποιο ψάρι θα μπορούσε να αντισταθεί σε ένα τραυματισμένο σαρδελακι που δεν είχε την ικανότητα  να κολυμπήσει κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις?

Στην δεύτερη βολή που έκανα αφήνω τον πλάνο να πατώσει. Κάνω δυο τρία κοφτά τραβήγματα με το καλάμι και ξαφνικά νιώθω τον πλάνο να σταματά απότομα σα να μάγκωσε. Ταυτόχρονα το καλάμι λυγίζει και τα φρένα του μηχανισμού που είχα ξεχάσει σχεδόν κλειστά άρχισαν να ουρλιάζουν.                                                                                                                                                                                                                                                    Στην άλλη άκρη καταλάβαινα μια δύναμη πρωτόγνωρη για εμένα, σα να είχα πιάσει τραίνο. Κρατούσα το καλάμι και με τα δυο χέρια και ενστικτωδώς έριχνα το βάρος του σώματος μου προς τα πίσω. Μετά από το πρώτο φευγιό το ψάρι σταματά, στη συνέχεια κατεβάζω το καλάμι για να αρχίσω να τρομπάρω για την ανάκτηση του. Το ψάρι όμως είχε διαφορετική άποψη από εμένα. Ξαναδίνει μια και δοκιμάζει για άλλη μια φορά τόσο τον εξοπλισμό μου όσο και εμένα, από την τρομάρα μου θυμάμαι έβαλα κόντρα το πόδι μου για να μην με πάρει μέσα. Τα φρένα ξαναούρλιαξαν για αρκετή ώρα χωρίς σταματιμο ώσπου κάποια στιγμή το όνειρο χάθηκε. Στην άλλη άκρη δεν ένιωθα τίποτα.    Μάζεψα τον πλάνο και όλα ήταν στη θέση τους, δεν είχε ανοίξει κανένα αγκίστρι ενώ δεν έλειπε κανένα από τα δυο όπως υπέθετα μέχρι να το βγάλω. Δεν ξέρω από πού είχε πιαστεί και χάθηκε σίγουρα ήταν επιπόλαια πιασμένο αλλά τώρα ένιωθα την ανάγκη να κάτσω κάπου μέχρι να σταματήσουν να τρέμουν τα πόδια μου.

Επίλογος

Η επιστροφή μου στην Αθήνα με βρίσκει βαριά άρρωστο με αυτή την τεχνική αφού γι αυτό φρόντισε το τράβηγμα του χαμένου ψαριού που είχε στοιχειώσει τον ύπνο και την σκέψη μου. Σε αυτό το μικρό διάστημα από τότε μέχρι σήμερα είχα πολλές επιτυχίες αλλά και μεγάλες αποτυχίες. Μανάλια λιτσες ρείκια και παλαμίδες ήταν από τα συχνότερα θηράματα αυτής της τεχνικής αλλά υπήρξαν και ψάρια που δεν κατάφερα να βγάλω. Κάποια με το πρώτο κάρφωμα βραχωναν, άλλα πιάνονταν από το πλάι η την ουρά και χάνονταν σχεδόν κάτω από τα πόδια μου ενώ κάποια άλλα ίσα που τα έβλεπα και ξαγκιστρώνονταν.

Όλα αυτά τα χαμένα ψάρια με δίδαξαν και μπόρεσα να διορθώσω κάποια από τα λάθη μου αλλά η αναζήτηση δεν σταματά ποτέ. Όποτε έβγαζα κάποιο συμπέρασμα κάτι γινόταν και μου το αναιρούσε αλλά πάντα κάτι έβρισκα και βρίσκω για να διορθώνω τα λάθη τα δικά μου και του εξοπλισμού μου.

Παναγιώτης Μαλωμύτης

Νικος Σφενδουράκης

http://www.psarades.com/